psikoloğa gitmeyince ben kfhfhh

Kendimi yakalıyorum zamanın en tenhasında,bu genelce gece oluyor çünkü gündüz birikiyor gece süzülüyor insandan,gündüz kayboluyorsun kalabalıkta, başkasınınsındır. Ama gece senin içinde olduğun bir senliktir sadece. içten bir arayış.. bazen bir suçlu bazen koruyucu rolünde birileri ama kurban hep ben ! 

Bunun nedenini çok sorguladım neden kurban olmayı yakın gördüğümü kendim için ve sonunda vardığım şeyler yine elbette geçmişe dayalı

Çocukken görülmemeyi iyi bilirsin tanırsın baktığında, bir çok insanın içinde yaşadığı hırsı bazen iyimser azmi, yada yaralayıcı kıskançlığı.. 

Ve kendisi olmaya zemin tanınmamış, kendini görmemiş  çocuklar kendi deneyimlerini değil onları yetiştirenlerinkileri özümsüyor. Daha sonra değişebiliyor gelişiyor bazen ama bu bazıları için.. yada bazılarıda maskeleme konusunda fazlasıyla gelişmiş oluyor. 

Mış gibi davranmak rağmen devam etmeye zorlamak kendini.. bildiğini sandığın değerlerin sana yanlış olduğunu senden başkası sana kodyalamaz örneğin, sarsılmaz bir inançla ailene yada ebeveynlerine bağlısındır ki, herşey doğrudur.

Şu aralar fazlasıyla bütün sıfatlardan sıyrılmak istediğim bir ruh hali içindeyim. Sadece 'yasen' olmak istiyorum . Siz en son ne zaman sadece siz (kendiniz) oldunuz olabildiniz.. cidden olabiliyormusunuz ? 

Sorumluluklardan kaçma isteği evet , mesela 8 yaşında annenin hazırladığı yatakta yatıp televizyon ışığıyla uyumaya çalışma isteği kadar sorumsuzcalık. Arkamı dönüp gitme isteğini yalnızca ben istiyor olamam net. Herkes herkesten bıkmış durumda diye düşünüyorum. 

Bu gün ölümden bahsederken bi arkadaşla , öyle konuşma allah korusun dedi, 

Ölmek için bizi yaratmış olma düşüncesini hep uzağımızda düşünmek insanın kendisini oyalama şekli diye düşünüyorum . 

Bazen avuntu bazen çaresizlik neticesinde sorumluluk atfetmek , bazı aşan mevzuları sorgulamadan kaçınmak .. 

Tablolarımın tozunu aldım tek tek astım yerlerine, bazılarının yerlerini değiştirdim, sıkıldım yine farklı resimler arıyorum mesela , ne gereksiz bir bilgi bu okuyan için.. 

Ben genel olarak sıkıldım yeni bir ırk yeni bir renk,yeni yerler yeni fikirler çoğu zaman kaliteli sohbetler yada bir kitap, bir cümle bile bende yarattığı hedoni yaşam enerjime kattığı o dozu asla yakalayamıyorum başka bir şeyde.. ben kendimi avutamıyorum mesela kandıramıyorum artık yavan ve yılgın teselliler duymak istemiyorum yada  var edemiyorum hissedemiyorum mesela 'her şey bambaşka olabilirdi' düşüncesine kapılıp sadece pasif agrasif yaşam mücadelesi vermiş olmanın tükenmişliği zayıflığı belkide kızgınlığı çoğu zaman çaresizliği, işte bilirsiniz herkes bir şekilde içinde yaşadığı savaşın malubu olunca biraz daha empat oluyor bi noktada aksi halde o olmamışlığın çiğ şımarıklığı yada yaşanmamış acıların görünür bir gamsızlığı gözüne batıveriyor biz ruh hastaları tarafından diyelim jfhfhf. bişeyler yapmalıyım .. 

Bazen görünür olmalıyım herkes tarafından bazen kaybolmalıyım kendi boşluğumda , arada bir bazı arkadaşların hayatlarına dokunmalıyım, onlarında bana dokunmasına izin vermeliyim. Ben o insan değilim, içten içe asla olmadım mesela olamadım oturmadı kalıbıma ya sıktı ya bol durdu yakıştı belki ama içinde ben ben olamadım.. bana ben olabilme fırsatı verilmedi şimdi de olduğum dönüştüğüm insan bana fırsat tanımıyor..  bir boşluğa çığlık atıp yankının yüzünüme geri vurmasını hissedip soluklanıp devam ediyorum herkes gibi biraz.. bazen bir tek kendim gibi.. 

Dilerim herkes olmak varmak istediği yerke ve o kişi olarak yaşamın tadına varır... 

Teşekkür ediyorum..