Yıl,  2021 aylardan ağustos ve ben yine burdayım...

   5 ay önce talihsiz bir şey öğrendim , göğüs kanseri olduğumu....
  tahliller tetkikler hastaneler... doktor arayışı ordan burdan kulaktan dolma söylemler, yakınlarımın telkinleri, içimde yaşadığım büyük üzüntü, korku endişe yıkım hayal kırıklığı ve daha sayamadığım toz taneleri kadar küçücük fakat çöl büyüklüğünde düşünceler .....

İnsan durup bir dakika bile kendine neler oluyor ben ne yaşıyorum diye sormadan geçiremiyor zamanı.  
tahliller sonucu vermem gereken zor kararlar dahilinde ameliyat oldum, sol göğüsüm alındı daha doğrusu içi temizlendi ve impilant takıldı, sağ göğsümde temizlendi ve küçültüldü. iyileşme sürecime tanınan zaman 30 gündü..

Kemoterapi almaya başladım, öyle korkulu endişeli ve daima üzgün....
Ameliyatımı yapan cerrahımı öyle yorucu bir sürecin sonunda bulmuştum ki varlığı ve bana olan yaklaşımı tedavisi beni motive ediyordu hayata ve bir çok şeye ona minnettarım...
Onun bilgisinde onkoloğumla tanıştım ve kemo süreci başlamıştı, başlarken bu kadar yorucu olabileceğini tahmin etmemiştim elbette, ilk şokları atlatmaya yakın ufak ufak cesaretleniyorsun kabulleniş o noktada başlıyor. Ama süreç ilerledikçe, ilk kemoterapinin 16. gününde saçların dökülüyor hissetmediğiniz duygu karmaşaları beden halsizlikleri yaşıyorsunuz..

bunları yazarken gözlerim doluyor hala.. ben 4. kemoterapimi alalı 8 gün oldu ve bir kaç gün sonra tekrar tetkikler yapılacak kalan tedavi planları yeni ilaçlar farklı deneyimler....

Ruhsal olarak pek iyi bir noktada olmadığımı görebilmek bile incitiyor beni..
Öyle hassas bir dönem, bana ve yakınlarımı yoran uzun soluklu bir tedavi süreci. ağlama krizlerime sebep olan anksiyete bozukluklarım boğazımda düğüm düğüm yaşama tutunma isteklerim gözlerimden akan pırlantalar.. kaybettiğim güzel kirpiklerim...  nasılsın ? sorusuna durumum hakkında yoğun duygularla birlikte göz yaşlarımı tutamamam...

Yeni bir ben le tanıştım, her seferinde kedime söylediğim olumlamalarım, ama yine de yeterli gelmiyordu pskiyatrıya gittim alaleten bir antidepresan kullamam gerektiğini söyledi odadan çıkarken bana ' intihar etmeyi düşünürse ilk bana gel' dedi..
döndüm ve 'intihar etmek istesem en son geleceğim yer bile burası olamaz' dedim ve çıktım....

İçin de bulunduğumuz bu küresel yaşananlar, siyaset ülke ekonomisi afetler ölümler ...
dünya çok yorgun , dünya hasta , ve tüm insanlık artık hata yapma lüksü kalmadı, ya hep birlikte ayağa kalkacağız yada birlikte yok olacağız..   

                                                                                 KENDİNİZE VE SEVDİKLERİNİZE İYİ 
                                                                                   DAVRANIN.....          SEVGİLER......




 
  

     

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Çok aptalım !

Evet çok aptalım , boyumu geçen salaklıklarıma doymayım mesela, kendime olan kızğınlıklarıma, hayıflanmak değil bu sadece gözüme sokmak için yazıyorum , insan yazarken yazdığını hem aklına kazır hemde hafızasında yer bırakır. Ne kadar eksik yanlarımın olduğunu yaptığım hatanın boyutuyla orantılamayı nerden öğrendim acaba ! Kendime kızıyorum, akıllanmamak denildiğinde ben aklınıza geleyim ve yapmayın siz bari akıllanın ! Hani "kırdığın kadar kırılırsın" sözü var ya küllüyen yalan, kırmayım üzmeyim dedikçe herkes anlaşmış gibi toplu mesaj yolluyolar bana , hayır kabul günümde ben mi farkında değilim .. Aslında çocukluğuma inmem gerek heralde ama merdiven bulamıyorum ! bu çok aptalca !  Kimsenin kullanacağı anahtarlık olmayın her kapıyı açan anahtar size muhtaç olsun.. kapiş ;)                                                                                   öpüyorum bütün aptallıklarınızı...
Devamı

seviyormusun ?

Çok sıkıcı olmakla birlikte, düşüncelerime; hayallerimi birde yaşananları yedirtmeyi de seviyorum sanki.. Sanırım diyorum.. bana mutluluk gelmiyor aptallaşıyorum, böle ayran budalası gibi takılmak bana ters bir kere, bünye kabul etmiyor da zaten. Bazen insanların senden beklediği şeyi yapman gerekir kendin için. sonucu ne olursa olsun demiyorum, çünki dibini görmediğin suya atlamak cesaret işi olsa da aptalların da yaptığı birşey dir. Bir kaç adım sonra ne olur diye düşünmeden hareket ediyorsan ya aşıksın yada aptal .. bilmem aklıma başka bişey gelmiyor.. yada hazır düşüncelere alışmışsındır. Çok sevmek elbette güzel.. kimi insan sevmeyi sever.. kimisi sevilmeyi sever.. kimiside kör düğüme girmiş yumağın karmaşasında hissettiği tatlı acıyı sever, bu biraz psikopatça tabi.. ... hani diyorum ki, meyil etmeyin gücünüzün yetmiyceği sevdalara.. ...umutlandırmayın günlük yaşama alışmış stabil yürekleri.. .. göz boyamayın gösteriş yapmayın, teselliye bile  kapalı durumları yaşatmayın
Devamı

BazeN !

Bazen çok mu kasıyoruz ne ! heba ediyoruz parçalıyoruz kendimizi... Ne hayaller kurup nasıl gerçekleştiremediğimize bakıyoruz mesela... Hangi umutlarla adımlar atıp sonra mehter marşı gibi bir ileri iki geri hallerimiz... Olurdu olmazdı derken bi bakıyoruz biz yokuz... Hayattan istediğimizi bekliyoruz ama ne istediğimizi kendimiz de bilmiyoruz... Sonra bakıyoruz etrafımıza hepimiz aynıyız aslında, yaralı kalpler , çıkış arayan gözler, ve bulamadığımız sevgiler... Seviyorsan git konuş bence, istiyorsan git al yada , olmuyorsa zorlama , sevmiyorsan oyalama , acı çekiyorsan bitir hatta, söylenmeye sersenişte  bulunmaya ne gerek var ki , istediğini yapabilme gücüne sahipsin kendini kalıplaştırma, yada zorlama.. Yaşam , hızlı ve kaprislidir. Çekmeye razı olduğun kadar yük yüklenir sana , hani etki tepki , talep etmek ve talep görmek gibi bir şey. Hayat , yaşayabildiğin kadar "hayat" sana , gerisi tamamen teferruattır.
Devamı