Baba !
...babasını seven küçük kız ! ama babasını çok seven küçük kız.... bunu yazarken bile gözlerim doldu.. küçüktüm, hep işaret parmağını tutup yolda yürürken babasının biricik kızı olduğumu ve bunu her zaman hissedeceğimi sanırdım, ta ki alkole yenik düşüp her şeyini ve sonunda kendisini de kaybedene dek...hep karanlıkta gelirdi eve, hep beklerdik yemeğe oysa ki, notlarım hep düşüktü okulda, geceleri babamın naraları yüzünden yarım kalırdı rüyalarım... annemin canını yakarken görürdüm hep , bir keresinde köşeye sıkıştırmış yerde iki büklüm savunmasız bir kadına tekme atacak kadar sarhoş görmüştüm babamı.. ve yatağının tepesine konan kalbi kuş gibi çırpınan gözyaşlarıyla yorganı ıslanan bir çocukluktu.. anneme üzülüyor, babama kızıyordum ve kendi halime de acıyordum, yakışıklıydı benim babam! belinde silahı gözlerinde aslan bakışı vardı, çok güzel el yazısı ve mors alfabesi bilirdi, hep kızardım çok içtiğine ona sarıldığımda sigarayla karışık alkol kokusu alırdım ama şikayet etmezdim