Saklı kalanlar . . !

      saatler gece yarısı yine , ve bir şeyler kaybolmaya gönüllü demek ki. insan kendini anlatmaya çoğu zaman çaresizdir, açık sözlü olmak en çok kendine yapacağın en iyi şeydir. yıllardır arada yazarım , içimi dökerim bi nebze. okunmuş olması yada dikkat çekmek olmadı amacım, kendi yalnızlığımı yine kendimle paylaşmaktı aslında. bana iyi gelen, zaman içinde neler hissettiğimi açıp okuyabildiğim görsel bir ifade. yapmak istediklerimin içten baskılayan arzularıyla savaşırken, yaptığım hataların nasılda kıl payı pişmanlıktan sıyrılışını seyretmiş olmam, yaşamak istemediklerimi bana özetledi. arkama bakmadan yürümeyi, acı çekmeden ayrılmayı, ağlamadan gülebilmeyi öğrendim. daha çok şey öğrendim elbette .... sahip olduklarımın , sahip olmak istediklerimden bir farkı olmadığını. etrafımdaki insanların değişkenliği karşısında benim kendimi nasıl koruyacağımı, inandıklarımın peşinden gittiğimde kapıların nasılda aralandığını, vicdanımın sesini duy...

yalanlara katılacak, zamanda yitirilecek biri olmadım kimsede, seni severken de bir gün kaybolmaya unutulmaya yüz tutmadım hiç. içimde biryerlerde hala ben olmak kendimi güzel hissettiren en büyük değer. yaşadıklarım dan pişmanlık duymadım içinde sen oluşu hataya bile kıyak geçerdi. yıllar sonra kadın hala içindeki tek şeye tutunduğu gerçeğiyle başbaşa kalır.. anılar bir bir yine o güzel yüzünü gülümsetir, zamana yenik düşmeyen lezzette olan anılarına aşık olan kadın hayali dünyada yaşamaktan keyif alır. hala canlı kalabilen tek kullanımlık duygularının sahibini o kadar yüceltirki gözünde gitmiş olması dahi yakmaz canını. seven kadının marifeti mutfakla sınırlı kalmaz herhangi ilişkilerde yada insan kalabilmesinde. yasaklar artık namahrem olmaktan çıkıp hakkının verilmesi gereken arsız bir varlık olmalı. cam fanuslara sığmak zorunda kalmadan duvarlara düşman olmadan yada sancılarla bi tap düşmeden hastalık sahibi olunmalı.  o kadar sınırlı ki kelimelerim bir tek sen...