geldim..

Geldim, kendime !...

Uzun ve yorucu yıllar sonra bir kaç kelimeye sığmaya geldim.

Şu an bedenimin bir çok alanında savaşlar devam ediyor bir çok farklı süreçler ilaçlar yan etkiler doktorlar farklı şehirler de mücadeleler yorgunluklar milyon kez vazgeçişler yine binlerce tekrar ayağa kalkmalarla ilerleyen fakat bunca çabaya rağmen beklenen sonuca erişmeyen durumlar.. bu uğurda kaybedeliden zamanlar ümitler hevesler duygular vs vs..

"O" rağmen noktasına gelinince sadece ne hissedeceğinle ilgileniyorsun, sonuca odaklanmak süreci kolay kılmıyor yada insanlardan bunları anlamalarını beklemek biraz saçma oluyor. Kendimden baktığımda "kanser" kelimesini cümle içinde bile kullanmazdım hakkında sıfır bilgiye sahip olduğun bir savaşcı ile karşılaşmak seni fazlasıyla zayıf düşüren bir durum.

Zaten sonrasında hastalıkla bilinen bilinmeyen o kadar kirli bilgiye maruz kalıyorsun ki ayırt etmek gittiğin doktorun insiyatifine kalıyor ne yazık ki.

İçin de bulunduğun durumu kabullenince sindiriyorsun bi cesaretle ayaklanıyorsun savaşmak için, tahmin edemeyeceğin şeyler kaygı dengeni bozuyor içten içe ölümden korkuyorsun, o anda ve sonraki günlerde hep eski haline dönme umudu ve istediği içinde çaba sarfediyorsun ama bu asla gerçekleşmiyor.. artık başka biri oluyorsun her anlamda, iç dünyan darmadağan bedenin zayıf ilaçlar seni daha da düşürürken yakınlarında yorucu ve yıpratıcı dönemden nasibini alıyorlar.

Hastanın sen olması senin gözünde dokunumazlığının bozulmuş olduğunu aslında seninde başına her şeyin gelebileceği gerçeğini vuruyor.. bazende "neden ben" !

Yapılan tıbbi savaşlar varılmayan sonuçlar bana bu hasta ilaç doktor sermaye hastane firma dönüşümlü bir girdaba yakalanmış zavallı çaresiz bir mahluk gibi onların elinde oyuncak olduğumu düşündürüyor artık.

Hep, sadece duyuyorum bir başkasının yenmiş olduğu kanseri sağlığına kavuştuğunu.. 

bazı acılara şahit olmamış insan basitliği diye bir derecelendirme var bu çok net.

Başıma gelmediği taktirde evet bende bilgi sahibi değildim günlük basit mevzuları dert edinir günümü heba ederdim , bi çok farkındalık kattığı çok açık evet, hem iyi hem kötü anlamda buna da tecrübe olarak bakmaya çalışmak polyannacılık mı? 

O kadar çok şey bilmiyorum ki ve bi o kadar da yanlış doğrularım var ki.. En azından bunu doğru biliyorum. Kendimi bilmek kabullenmek bazı yol ayrımlarında çok işime yarayan bir joker oldu açıkcası.. milyon kez aklımda beliren ruhumda zuhur eden yüreğimi titreten korkular endişeler güçlü kalmaya zorladığım göz yaşlarımı bile akıtmak, sakinleştirmek, ve kendimi görmek kolay başardığım bir şey olmadı. 

Kendime acımayı bıraktım ama canım yanmayı bırakmadı. Bir çok şeye rağmen şu an iyi durumdayım daha fazla canımı yakmasınlar tek isteğim sanırım. Elimde olan gücü bedenimi taşıyor olduğumu görmekten elde ediyorum.

İnsan fazlasıyla karmaşık bir varlık, kendimi güncel durumların beni nasıl etkilediğini kabullendikten sonra analiz etme alışkanlığı gelişti mesela. Bu durum bende ne uyandırdı ? Ne hissettirdi ? Gibi gibi. 

Aşırı tahammülsüzüm mesela östürojeni baskıladık tamamen ve hormonlar altüst oldu duygularda elbette. Bu minimal bir şikayet tabiki şu an.. sanırım bütününe baktığımda kanser olduğumu bilmek bende deprem etkisi yaratmıştı ve bilgisizliktendi, tahlil günlerinde her şey çıkabilir düşüncesi ile gitmek gerginlik yaratsada neyle karşılaşabilirim ve ben ne yapabilirim diyorum, elbette pozitif basıp yok saymak ötelemek fazla basit kalırdı ve yapmak isterdim ama artık öyle biri değilim. Ve bu ruhumun karşılaştığı hezeyan sonucunda darbe alan hislerim duygularım anlam yetim ifade ediş şeklim bile zarar gördü. Yıpratıcı bir gerçeğin yıllar içinde bildiğiniz,sahip olduğunuz, size ait olanı elinizden, gözünüzün içine baka baka almasıydı. 

Cevabı şu an ki durumumu iyileştmiycek sorulara takılı yaşadığım çok günler içinde yine kendime aynı şeyi yaptığımı fark ettim bir gün. ve Bıraktım.

Belki bir kaç yılım var belki de yıllarım ölümü kabullenmek onun hakkında rahatça konuşabilmeyi getiriyor, hiç ölmeyecek gibi empoze edilen günlük sözcükler basit avuntular yılgın tebessümler fazla yapmacık. 

Süreç korkutuyor beni daha çok ölmek değilde, sonuçta var olmak çok daha cazip, süreç boyu canım yanmadan ilerlemek tek temennim.

Ayrıca kendini fazla önemsemek bir hastalık, ben çok basit biriyim yaşadığım herhangi bir durum beni özel yapmaz. Ben kendi içimde kendime eşlik eden tek gerçek düşünce yapısıyım, zaten kendimi doğru anlamış onaylamış ve yeterince görmüş olsaydım daha farklı basitlikte daha ben gibi yaşama şansım olurdu..